O wilkach

Sheothar · 2016-10-12 11:19:21

UMASZCZENIE

Naturalne kolory wilczej sierści wahają się od bieli po czerń, przechodząc po drodze przez odcienie kremu, rudego, brązu i szarości. Podbrzusze i końcówki łap są jaśniejsze (kufa może być ciemna), a grzbiet ciemniejszy. Często występują jasne plamki w okolicach oczu. Kolory w miarę płynnie przechodzą w siebie, tworząc maskowanie na tle leśnych zarośli. Każdy wilk może posiadać pewne cechy wykraczające poza “kanon” obserwowany w naturze. Dopuszcza się kolorowe ślepia i tutaj praktycznie nie macie ograniczeń, a także barwne znaczenia na sierści. Pamiętajcie, że "znaczenia" nie oznacza połowy ciała, a już na pewno nie całego. [Dlaczego tak? Ponieważ to dalej jest żyjący świat i to, co u organizmu niepraktyczne, jest eliminowane, a czerwonemu wilkowi ciężko byłoby podkraść się do zwierzyny.]

Poniżej zamieszczamy linki, które mogą pomóc się rozeznać.
-> http://dawnthieves.de/Web/index.php
-> http://roneri.deviantart.com/art/Wolf-p … -348174328
-> http://khalliysgraphy.deviantart.com/ar … -336603400

ZACHOWANIE

A dokładniej to, czego raczej nie powinno w nim być, pomimo elementów fantasy na forum. Po pierwsze, wilki zasadniczo nie umieją czytać i z pewnością nie mają możliwości pisania czegokolwiek (chyba że posiadają przeciwstawny kciuk, o czym poniżej). Po drugie, nie są również dobre w rękodziele, więc posiadanie wszelkich ludzkich przedmiotów musi być logicznie wyjaśnione. W uniwersum nie mamy współczesnej technologii i z tym też proszę się liczyć (okoliczni ludzie to wędrowne plemię na podobieństwo Innuitów). Nie używamy angielskich słów, w tym również “ok”. Należy też pamiętać, że większość zwierząt np. boi się ognia, nie jada przyrządzonego mięsa itp itd.

MOCE MAGICZNE

Zdawałoby się, że dar mocy jest czymś, co daje nam przewagę nad istotami, które takowej nie posiadają. Jest to połowicznie prawda, gdyż moc jest dodatkowym atutem. A jednak nadprzyrodzone zdolności nie są tanie. Niezależnie od typu mocy, używamy jej za sprawą energii życiowej, co przekłada się na długość życia. Wpływa również na sam stan zdrowotny, gdyż im częściej używamy naszych nadprzyrodzonych zdolności, tym nasz układ odpornościowy jest słabszy. Postać o wiele łatwiej może złapać zakażenie ran lub zachorować i nawet zwykłe przeziębienie potrafi być groźne. Często też szybkiej pojawiają się oznaki starzenia lub też przypominające nieprawidłowe odżywianie. Potrzeba jedzenia więcej niż przeciętnie jest tu dość charakterystyczna.
Wilki bardzo często nie zdają sobie sprawy z tego, jakie konsekwencje wiążą się z używaniem mocy, stanowczo jej nadużywając, przez co ich linia życia może być skrócona o całe 10 lat, podczas gdy normalnie mogłyby doczekać nawet 20.

POCHODZENIE

Północne - wilki, których korzenie sięgają zimniejszych klimatów, uzbrojone są zazwyczaj w gęste, grube futro, doskonale sprawdzające się podczas długiej zimy. Dzięki niemu chłód nie doskwiera im tak bardzo, jak przedstawicielom południa. Z drugiej strony potrafi ono ciążyć – zazwyczaj i najmocniej podczas lata, gdyż wilki biegunowe źle znoszą wysokie temperatury. Ich ciała mają tendencję do okresowego przybierania na wadze, są tym samym przystosowane do przetrzymywania głodu. Są raczej krępej budowy, silne i wytrzymałe, ale niekoniecznie zwinne. Daleko na północy psowate zbierają się w wielkie, zimowe watahy, by łatwiej było im przeżyć, toteż instynkt stadny zwykle jest u nich mocniej rozwinięty.

Południowe - osobniki pochodzące, bądź posiadające przodków z południa znacznie lepiej znoszą wysokie temperatury od swych biegunowych braci. Cienka okrywa włosowa nie nadaje się natomiast do życia w chłodnym klimacie, gdzie dni są krótkie, a zimy długie i śnieżne. Lekka i smukła sylwetka nadaje im chyżości, a długie łapy ułatwiają poruszanie się po stepach i przejrzystych lasach. Zwykle żyją w małych grupach, często po prostu rodzinnych, a wiele z nich jest samotnikami. Co ciekawe, wiele wilków południowych potrafi przetrzymać długie okresy suszy i nieurodzaju, podczas gdy osobniki z północy mogłyby mieć z tym problem.

RASY

Rdzenny wilk - osobniki, których moc boga chaosu nie dosięgnęła pod względem wyglądu czy anatomii. Do czystych rasowo psowatych zaliczyć można jedynie te, niemające nawet żadnych przebarwień czy to na sierści czy oczach. Ta różnica jest jednak znikoma i nie wpływa na życie wilka. Zazwyczaj układ odpornościowy rdzennych jest lepszy, a linia życia dłuższa od pozostałych ras, co wynika z braku specyficznych problemów, jakie dotykają "odmieńców". Wiele z tych psowatych nie posługuje się lub wręcz nie zna wilczej mowy (używanej w dialogach), gdyż została ona stworzona przez Dzieci Dela. Zamiast tego posługują się tym, co otrzymały od natury - piski, warkot, mowa ciała. Sygnały te powinny być jasne dla każdego psowatego, aczkolwiek nie jest to całkowicie pewne.

Rogacze - na pierwszy rzut oka u owej rasy możemy dostrzec poroża. Różnorodność w tym zakresie jest ogromna i indywidualna. Wieńce niektórych rogaczy są pokaźne niczym u jeleni, zaś innych są małe i drobne jak u kozic. Czaszki, a konkretniej kość czołowa, oraz odcinek szyjny kręgosłupa, tych stworzeń jest o wiele grubszy, niż w przypadku innych ras, dzięki czemu są one odporne na urazy mechaniczne jak w przypadku roślinożerców. W zależności od typu poroża, rogacze mogą zrzucać je sezonowo, bądź też zachowywać jedne przez całe swoje życie.
Rogacze, zważywszy na dodatkowy ciężar głowy, mają znacznie masywniejsze przednie łapy, co stabilizuje ich postawę. Jednocześnie dodaje dość fikuśnego, czasem nawet karykaturalnego wyglądu. Ich zad zwykle jest nieco opadnięty, jak u owczarków niemieckich.
Choroby i wady: przez charakterystyczną anatomie w późniejszych latach ich życia często występują problemy ze stawami, które nasilają się w czasie starości. Rasie tej nieraz doskwierają bóle w krzyżu czy karku, ponadto ze względu na nacisk czaszki na płat czołowy u niektórych osobników mogą pojawić się zaburzenia prostych odruchów, problemy z koncentracją i zmienne, a nawet agresywne zachowanie. Ze względu na masywny kościec, wilkom tym trudno jest pływać, a zimą łapy zapadają się w śniegu.

Loty - niemal od razu nasz wzrok przykuwają wielkie, rozłożyste skrzydła, co nadaje im często dość mistycznego wyglądu, oddalonego od śmiertelnej przyziemności. A Jednak rasa ta jest jak najbardziej śmiertelna. Rozpiętość, maść, oraz wygląd ich skrzydeł są dość indywidualne, a jednak by wilki mogły wznieść się w przestworza, ich skrzydła muszą być wystarczająco duże. W przeciwnym wypadku będą pełnić jedynie funkcje ozdobną. Układ kostny lotów jest pneumatyczny, inaczej skrzydlate wilki nie mogłyby szybować po niebie, a jedynie podskakiwałyby jak kury na wybiegu. Niektóre skrzydlate posiadają też długie szpony, co jest zapewne powiązane z ich pochodzeniem. Pierwsze bowiem rodziły się w wysokich górach, gdzie pazury pomagały w poruszaniu się po stromych stokach i bezpieczne lądowanie na graniach. Wilki te przeważnie są mniejsze lub też odznaczają się drobniejszą budową od innych.
Choroby i wady: z uwagi na stan ich kości, są one bardzo delikatne. Zderzenia, z pozoru nieszkodliwe dla zwykłego wilka, mogą skończyć się złamaniem, niekiedy nawet bardzo poważnym. Ponadto owe wilki nie posiadają worków powietrznych, toteż podczas intensywnego, długiego lotu płuca mogą nie nadążać z pracą, co zwykle niesie za sobą dość nieprzyjemne, a nawet płaczliwe konsekwencje spotkania z ziemią.

Płetwiaki - bywa, że przykuwają uwagę sterczącymi z grzbietu czy ogona płetwami, często jednak ich cechy rasowe są bardziej subtelne. Zawsze występuje błona pławna pomiędzy palcami łap, przez co palce te są nieco dłuższe niż normalnie. Sierść wilków jest krótsza i bardziej zwarta, przypomina okrywę włosową wydr i nie przemaka do skóry. Również uszy mają małe, czasem też krótsze łapy. Kończyny mogą być częściowo pokryte łuskami, rzadziej spotyka się je na innych rejonach ciała. Jedynie czyste rasowo osobniki, a takie coraz trudniej spotkać, posiadają skrzelopłuca pozwalające im oddychać pod wodą.
Choroby i wady: osobniki pochodzące z ciepłych rejonów praktycznie w ogóle nie są przystosowane do wytrzymywania niskich temperatur, a odkryta błona pławna łatwo marznie na śniegu. Skrzelopłuca rasowych wilków są tworem hybrydowym, przez co wyraźnie ustępują wydajnością zarówno płucom, jak i skrzelom; znaczny wysiłek fizyczny szybko staje się męczący.

	POGODA	DZIECIĘ KSIĘŻYCA
	Dwunogi znikły z gęstych lasów, co tylko potwierdza przyjście coraz cieplejszych dni. Choć pogoda wciąż lubi się zmieniać z nienacka, to jednak znikły wszelkie ślady po zimie, pozostawiając za sobą błoto i wezbrane potoki. Śnieżne czapy w górach kurczą się powoli, odsłaniając wyżej położone przełęcze i kotliny. Płowa zwierzyna powoli wychodzi z puszczy, by skorzystać ze świeżych traw.	Ciemności, Ciemności, Ciemności... Mrok skrywający się wśród blasku albo dogorywa, albo jest silniejszy niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Kształty snujące się pod jego osłoną od zawsze igrają ze zmysłami śmiertelników niczym niczym zastęp mimów na twoich usługach. Czekają na jedno twoje skinienie...

Ogłoszenie

#1 2016-10-12 11:19:21

O wilkach

Stopka